Deze slideshow vereist JavaScript.
Op zondag 25 maart om 14.30 uur verzorgde ik een inleiding op het werk van de Chinese kunstenares Suiling Yan bij toART, de Kunstuitleen van Arnhem. Op de 4de verdieping in de Openbare Bibliotheek.
PAS ALS DE STENEN LEVEN IS HET GOED
Door July Leesberg
Om het werk van Suiling Yan in te kunnen leiden, bereidde ik mij zorgvuldig voor. Het werd een boeiende reis. Ik bezocht de tentoonstelling in Arnhem en liet de werken op mij inwerken. Ik interviewde de kunstenares, werkte de aantekeningen van het gesprek uit en zocht haar bronnen na. Ik reisde via Google maps naar de provincie Yunnan in China, waar een deel van het werk tot stand kwam. We correspondeerden via het internet.
Daarna begon het echte werk. Tijdens het tuinieren. Terwijl ik de wintertooi van de planten verwijderde, en de Helleborussen die de langdurige vorst overleefden tevoorschijn kwamen, dacht ik na over de essentie van het werk. En ik begon te beseffen hoe heilzaam de ontmoeting met Suiling en haar werk was. Ik zág de bloemen, het vroege onkruid en de vogels die druk aan het nestelen waren. Een koolmees die een bek vol mos in zijn huisje probeerde te douwen. Tevergeefs, hij had te veel hooi op zijn vork genomen.
Hoe langer ik er over nadacht, hoe meer onderzoek ik verrichtte naar de aanwijzingen die Suiling mij gaf, hoe meer ik mij begon te realiseren dat elk woord dat ik er over zou zeggen, er eigenlijk een te veel zou zijn.
Want het werk van Suiling is een pleidooi voor ophouden met praten. Ophouden met redeneren en conceptualiseren. Het werk gaat over kijken. Echt kijken. Kijken met het hart. Vanuit innerlijke stilte zien wat de natuur ons aanreikt. Daar is eenvoud voor nodig, onbevangenheid, de openheid van een kind. Een reis kunnen maken in een steen.
Suiling zoekt haar onderwerpen niet, ze vindt ze. In haar werk reflecteert zich wat haar trof in haar onderwerp. Je ziet er de momenten in waarop ze haar onderwerpen schilderde: de veranderingen van het licht, de zon in de lucht, de eenvoud van het leven in de provincie, de kleuren van de sierraden van de vrouwen in Tibet.
De kunstenares heeft er veel voor over om precies te kunnen weergeven wat ze zag. Ze schildert tegen het verwelken van de bloemen in. Reist zes uur heen en zes uur terug om precies de juiste kleur verf te kunnen bemachtigen. Nodig om uit te kunnen drukken hoe het magenta van de Bougainvillea zich tegen de heldere hemel van Tibet aftekende.
In wat ze maakt weerspiegelt zich ook het ritme van haar leven. Er zijn momenten dat ze stenen kan schilderen, en er zijn momenten dat ze dat niet kan. Er zijn momenten dat ze stenen wil schilderen, en er alleen bloemen op het doek verschijnen.
Suiling is van ver gekomen om ons te herinneren aan de natuur. De natuur waar wij allemaal vandaan komen. En weer allemaal naar terug zullen keren.
Daarom laat de kunstenares zich niet meevoeren door de waan van de dag. Haar werk is van een ongekende eenvoud en van een ongekende schoonheid. Het verhaalt van de kwetsbaarheid, en het verhaalt van de eeuwigheid. En zo zal het werk de tand des tijds weerstaan.
Ik wil besluiten met een dichtregel van William Blake die de kunstenares mij zelf aanreikte:
“To see a World in a Grain of Sand”, een wereld kunnen zien in een zandkorrel
Ik hoop dat deze handreiking van haar kant u inspireert om met een open gemoed naar haar werk te gaan kijken. U doet de kunstenares daar een groot plezier mee.
Nog te zien tot 29 april 2012 Koningsstraat 26 Arnhem
Wageningen, 25 maart 2012